Wat een avond!
Mijn eerste avondje uit in Angers, een letterlijke knaller. Gedurende het hele weekend (en ja, in Frankrijk heet vrijdagavond ook weekend) bouwen les Angévins een feestje: Les accroche-coeurs . Een volledige omschrijving verzinnen is redelijk onmogelijk, ik houd het op een combinatie van installaties en performances, zoals dat in het artistieke wereldje heet. En omdat er heel wat gaten in de budgetten van verenigingen zijn geslagen, zijn er ook drank-en eetkraampjes opgesteld met ongeveer alles wat je je kan inbeelden.
Zonder vaste plannen, met enige argwaan over de installaties en performances maar met veel zin in een feestje, trokken we met z'n vieren het stadscentrum in. Zeggen dat we aangenaam verrast werden, zou het understatement van de eeuw zijn. Van onze sokken geblazen, quoi. Melissa, een Engelse medestudente dacht dat er 'aan die kerk' wel iets te doen was (nu moet je weten, Angers is zowat vergeven van de kerken... Gelukkig deden we met 'ze bedoelt vast de kathedraal' een goede gok). En óf er wat te doen was. De straten rondom de kathedraal werden niet verlicht, maar vergeluid. Van overal klonken de vreemdste geluiden: van zingende vogels over oerwoudgeluiden tot simpelweg lawaai. Zodra we dan aan de kathedraal aankwamen, begrepen we de volkstoeloop. Een slordige 75m boven onze hoofden wandelde, kroop en danste een man zich een sierlijke weg over de façade van de kathedraal. Een prachtig zicht, mental, volgens Melissa. We vermoedden dat de man z'n neusgaten gevuld waren met een hoeveelheid poeder waar Maradonna slechts van kan dromen, maar bij nader inzicht moet hij vooral een enorme zelfbeheersing gehad hebben. De prachtige verlichting en bijzondere muziek maakten van het adembenemende zicht een levend sprookje, wat een voorstelling.
Gelukkig besloot de man om toch naar beneden te klauteren, en met een stijve nek en flink wat dorst, zetten we onze ontdekkingstocht verder. Nuja, werden we verdergezet, want zoals bekend houdt een massa geen rekening met eventuele meningen. Ditmaal ging de tocht in de richting van het iets mondainere Angers aan de overkant van de Maine. Opnieuw verwenning voor ogen en oren, door een pyrotechnische percussiegroep, als u verstaat wat ik bedoel. Rammstein zonder Till en zonder gitaren. Een fanfare zonder toeters, maar wel met bellen. Zoiets. Een vijftal mannen (misschien minder, maar ze klonken met meer) trok, gehuld in rook en vuurwerk, langs de oever. Hun tocht werd aangekondigd en afgesloten met meer vuur en eindigde op een podium, waar ze verbazingwekkend lang hun trommels, bellen en toverinstrumenten lieten zingen. Zij sloten voor ons de artistieke avond af met een bijzonder mooi vuurwerk, op en over de Maine.
Maar hé, ik ben student voor iets, en naar het schijnt moeten studenten af en toe wild gaan. Dus besloten we dat de avond nog jonger was dan wij, en trokken we naar de hippe studenten-uitgaansbuurt. Nog nooit zo'n vreemde volkstoeloop gezien. Een hele straat wordt ingepalmd door grotendeels dronken studenten uit alle hoeken van de wereld (zélfs uit Angers, maak dat mee) die zich zo mogelijk nog zatter drinken. Gelukkig is er nog een categorie cafés voor de 'ik wil wel eens wild gaan, maar nu ook niet té'-student. We doken dus de -vreemd genoeg- rustige Irish Pub binnen en praatten tussen cocktail en pint over taksen in Amerika, psychologische experimenten en wisselgeld.
Vanavond verkennen we opnieuw het bijzondere wereldje van de straatkunsten. Hopelijk wordt het opnieuw een nacht vol sterren...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten