Opnieuw bleek de nacht zwanger van het Zuiden. Wie niet betoverd werd, moest uit steen gehouwen zijn. (En wie niet door de kunst betoverd geraakte, vond alcohol vaak al magisch genoeg... Helaas.)
De avond was broeierig warm, de zinnen gretig op zoek naar verzet, de massa enthousiast. Wat ik zaterdagavond te zien kreeg, was opnieuw acrobatie van een letterlijk en figuurlijk hoog niveau, Cirque du Soleil in het klein, op straat. 3 acteurs starten hun voorstelling tergend traag, in een beklemmende, bij momenten gênante stilte, tot ze elk hun eigen karakter vinden. Een korte romance, verstoord door de tirannie van grootheidswaanzin: de geliefden onderworpen aan de grillen van een acrobatische dictator met nazi-trekjes. Beklijvend door de kunst van hun lichamen, beangstigend door de terreur van een oorlogszieke gek. We besloten de waanzin niet helemaal mee te beleven en keerden terug naar het feestende stadscentrum. Waar naartoe werd opnieuw door de meute besloten, maar ook nu had ze gelijk. Eén van de grootste boulevards rond de stad zag rood en wit van het volk, de dresscode van de massa. Niemand begreep goed waarom er op dit uur een gigantische truck werd doorgelaten, al gingen hier en daar stemmen op: zou het? Zijn ze het? Wanneer de truck halt hield, was het hek van de dam, emoties vloeiden over de stad, recht de rivier in. Een enorme hoeveelheid creaturen sprong uit de oplegger en vormde een bijzondere parade doorheen de stad: een ark zonder Noach, een ritueel zonder priesters, een hele wereld apart.
Bijzonder onder de indruk van die glimp op dat parallel universum trokken we stadsinwaarts, om nog even te genieten van de drukte en de muziek die als gigantische slingers over de stad werd getrokken. Op het wereldmarktje kocht ik mezelf een beetje geluk in een beker hete Marokkaanse thee. Hoewel we die avond niet enorm veel bezochten, had ik de indruk dat ik de wereld niet meer moest ontdekken, maar dat die naar Angers was gekomen.
Boven onze hoofden wierpen de goden goedkeurende blikken op Angers en knikten elkaar toe. Ja. Dat hadden ze daar beneden mooi klaargespeeld.
Omdat we de feesten ook 'ns overdag wilden meemaken, vertrokken we zondag al om 13u naar Les accroche-coeurs. De sfeer die er heerste verschilde niet alleen letterlijk dag en nacht van wat we de voorbije avonden zagen. Gezellig, dat is de beste omschrijving. Een reusachtige picknick, een gezamenlijke siësta en stralend weer zorgden voor heel wat uitgelaten -vaak ook uitgeputte- Angévins. Maar ook zondag werd er nog getoverd, en hoe. Flamencodansers op stelten -het klinkt gekker dan het is-, dansers zonder muziek en beelden met een ziel, we ontmoetten het allemaal. God wist verdorie goed wat hij in Frankrijk ging zoeken. Om de dag rustig af te sluiten, zetten we ons in de buurt van een prachtig optreden. Een piano, 5 stemmen een een set jeu de boules bleek genoeg om ons weer helemaal op te laden. Liedjes uit een ver en een minder ver verleden namen het publiek mee naar mooiere tijden, Emmenez-moi of On dirait le sud voerden ons mee naar lavendeldromen en zeezichten.
Helaas is ook de tijd van werken aangebroken... Morgen beginnen de lessen -ja hoor, même au pays des merveilles, il faut que l'on travaille. Ongelooflijk benieuwd of mijn zelfgepuzzeld rooster klopt... Croiser les doigts!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten