Wikken en wegen, en af en toe een overschotje.

'Bloggen'. Ik moet daar eerlijk in zijn; zoals voor zoveel anderen is mijn Erasmus-blog mijn eerste ervaring met schrijven op het internet. Of wacht, ik ben niet helemaal eerlijk. Laat me even opnieuw beginnen.

Buiten die enkele keren dat ik in een vorig leven als puber gedichten vol diepe Weltschmerz en vage melancholie de wereld instuurde, is dit mijn eerste blog. Alle begin is moeilijker in het buitenland, ontdekte ik, kleine noob*, al gauw. Duizend vragen, en geen enkele  andere blog die mij een antwoord bood. Of tenminste, niets dat mij voldoening schonk. 

Schrijf je epistels? Korte stukjes? Elke dag, elke week, n'importe quand? Stuur je mailtjes tussendoor, om te zeggen hoe het echt gaat? Of moet alles wat je in blog schrijft misschien waar zijn...

Gisteren twijfelde ik nog over een bijzondere aankoop om me te helpen bij al deze beslissingen: als een volleerde huisvrouw manoeuvreerde ik mijn karretje tegen een aardig tempo door het grootwarenhuis. Viel mijn oog daar op een weegschaal. Handig, om woorden te wikken en te wegen. Maar dat zou zo'n gesleur worden met al die andere boodschappen erbij... Dus nee. Laat maar. 

Al bij al denk ik dat ik een leuk ritme heb gevonden. Misschien niet het juiste (ik heb het nogal voor de bourrée, maar misschien past een gigue beter), maar het is er een. En als ik op een dag toch zodanig veel bedenk, heb ik wat over voor een inspiratieloos moment. Om de tijd doden, al loopt die vaak te snel om hem te raken.

*noob [noep], >Eng. newbie [njoewbie], nieuweling, groentje; veelgebruikte term op internetfora

De eerste week les, confetti en vrouwen zonder gevoelens

Ik ben niet zo’n clichéliefhebber, daar moet ik eerlijk in zijn. Maar de voorbije dagen kan ik maar op één manier samenvatten… Tempus fugit. Gisteren kwam ik aan in een onbekende stad, vandaag woon ik er, leer ik er, leef ik er. Het grote erasmusavontuur is pas twee weken aan de gang, maar het lijkt een eeuwigheid. En eeuwigheden hebben twee gezichten:  terwijl het ene uitnodigend naar je lacht, bliksemt het andere je een eind alleen weg in de grote wereld. Al bij al lijkt de grote wereld in Angers niet zo vreselijk te zijn. Of misschien ben ik al zo groot dat ik aan de wereld gewend raakte. Nee, laat maar, dat zal het niet zijn.

De eerste week les* was, ondanks een redelijk ontspannen sfeer, geen lachertje. Erg veel les heb ik nog niet gehad, maar wel intensieve lessen. Ik kan niet ontkennen dat mijn Frans best ok is en ook Duits lukt aardig, maar om die twee te combineren is een goede concentratie echt wel nodig. Eerlijk gezegd geniet ik er ook wel van, van de inspanning. Zo weet ik weer waarom ik hier zit -heel af en toe moet ik mezelf opnieuw overtuigen. Zoals het een voorbeeldige leerling betaamt, heb ik me zelfs al bezig gehouden met het bijwerken,  'gatjes maken in' (wat een kamer vol confetti oplevert als je perforator decomposeert, net als je gestofzuigd hebt. Echt leuk.) en ordenen van mijn nota's. Help, ik ga de goede kant op!

Gelukkig spijs ik mijn hersenen af en toe ook met toogfilosofie, zodat ze voldoende afwisseling krijgen. Die toogfilosofie is echt een bijzonder en internationaal fenomeen, dat vooral op dinsdagavond (mardi café) in de studentenbuurt wordt verkondigd. Overdag is de Rue Bressigny redelijk kalm, een doodgewone straat met wat exotische restaurants, 's avonds palmen de terrasjes van die restaurants de halve straat in en 's nachts kan je niet meer door van het internationale volk. Alle talen, alle graden van dronkenschap (ik ben zelfs al een nuchtere student tegengekomen!), alle mogelijke en onmogelijke outfits. Het is een heel grappige en ergens zelfs ontroerende verbroedering, als je Franse studenten Engels hoort brabbelen, of Engelse studenten Frans.

De voorbije week zorgde trouwens ook voor heel wat verrassingen. Een cadeautje van mijn vriend, een vak dat plots niet meer gegeven wordt (en dan opeens wél nog blijkt te bestaan), Monsieur Virgule en Franse vrouwen zonder gevoelens. Je vous jure. Zakelijke correspondenten spreek je hier gezellig aan met 'Monsieur,' en vrouwen ondertekenen hun brief niet met "veuillez agréer, monsieur, l'expression de mes sentiments distingués", waaruit de docente besloot dat Franse vrouwen geen gevoelens mogen hebben. Sms EXIT FRANSE BRIEVEN naar 49000 als jij ook tegen deze discriminatie bent. 

De allergrootste verrassing kwam toch vanuit het kleine Belgenlandje... Op 13 september, in het holst van de nacht werd Charlotte geboren, het kleine zusje van Cathérine. (Voor wie even niet helemaal mee is: Cathérine is het schattigste metekindje ter wereld, het oudste dochtertje van Bert & Anne) Ze ziet er enorm schattig uit... Haar fotootje kreeg al een plaatsje op m'n thuis-kast, dicht bij de foto van haar grote zus.

Ik kan eventjes helemaal niet meer wachten om naar huis te gaan! 

* voor de Skypers/chatters/... onder ons: mijn -voorlopig- lesrooster. De uren voor en na de les ben ik meestal wel thuis, als ik niet straalbezopen aan de toog hang. Wacht, nee, misschien overdrijf ik daar een beetje. Mijn vakken zijn heel erg Duits, ik weet het, maar de Fransen gaan ervan uit dat ze zodanig goed zijn in hun moedertaal, dat er geen vakken zijn als Franse grammatica of iets vergelijkbaars. Wij krijgen thuis Nederlandse grammatica tot het onze oren uitkomt... Maar de Fransen houden hardnekkig vast aan hun fouten (en dat zijn er heel wat)! Chauvinisme op alle vlakken, 't is niet voor niets een 'Franse uitvinding'.

• Maandag
• 8u00 - 12u45 Allemand: Littérature et lecture (enkel op 4/10)
• 9u00- 11u15 Allemand: Civilisation (enkel op 11, 18, 25/10 en 8, 15, 22/11)
• Dinsdag
• 9u00 - 10u15 Allemand: communication écrite
• 10u15-11u15 Traduction générale Allemand - Français
• Woensdag
• 8u00 - 10u15 Linguistique générale
• 10u15 - 12u15 Français pour traducteurs
• 13u30 - 15u00 Expression Française
• 14u40 - 15u30 Allemand: communication orale
• 15u30 - 16u45 Allemand: civilisation (enkel op 6, 27/10 & 3/11)
• Donderdag
• 9u00 - 10u15 Allemand: langue pratique & thème
• Vrijdag
• 9u00 - 11u15 Allemand: Vie économique & politique (enkel op 8, 15, 22/10 & 5/11)
• 11u15 - 12u15 Allemand commercial

De wereld in mijn beker, een acrobatische dictator en melancholie op het grasveld.

Opnieuw bleek de nacht zwanger van het Zuiden. Wie niet betoverd werd, moest uit steen gehouwen zijn. (En wie niet door de kunst betoverd geraakte, vond alcohol vaak al magisch genoeg... Helaas.) 

De avond was broeierig warm, de zinnen gretig op zoek naar verzet, de massa enthousiast. Wat ik zaterdagavond te zien kreeg, was opnieuw acrobatie van een letterlijk en figuurlijk hoog niveau, Cirque du Soleil in het klein, op straat. 3 acteurs starten hun voorstelling tergend traag, in een beklemmende, bij momenten gênante stilte, tot ze elk hun eigen karakter vinden. Een korte romance, verstoord door de tirannie van grootheidswaanzin: de geliefden onderworpen aan de grillen van een acrobatische dictator met nazi-trekjes. Beklijvend door de kunst van hun lichamen, beangstigend door de terreur van een oorlogszieke gek. We besloten de waanzin niet helemaal mee te beleven en keerden terug naar het feestende stadscentrum. Waar naartoe werd opnieuw door de meute besloten, maar ook nu had ze gelijk. Eén van de grootste boulevards rond de stad zag rood en wit van het volk, de dresscode van de massa. Niemand begreep goed waarom er op dit uur een gigantische truck werd doorgelaten, al gingen hier en daar stemmen op: zou het? Zijn ze het? Wanneer de truck halt hield, was het hek van de dam, emoties vloeiden over de stad, recht de rivier in. Een enorme hoeveelheid creaturen sprong uit de oplegger en vormde een bijzondere parade doorheen de stad: een ark zonder Noach, een ritueel zonder priesters, een hele wereld apart.

Bijzonder onder de indruk van die glimp op dat parallel universum trokken we stadsinwaarts, om nog even te genieten van de drukte en de muziek die als gigantische slingers over de stad werd getrokken. Op het wereldmarktje kocht ik mezelf een beetje geluk in een beker hete Marokkaanse thee. Hoewel we die avond niet enorm veel bezochten, had ik de indruk dat ik de wereld niet meer moest ontdekken, maar dat die naar Angers was gekomen.

Boven onze hoofden wierpen de goden goedkeurende blikken op Angers en knikten elkaar toe. Ja. Dat hadden ze daar beneden mooi klaargespeeld.

Omdat we de feesten ook 'ns overdag wilden meemaken, vertrokken we zondag al om 13u naar Les accroche-coeurs. De sfeer die er heerste verschilde niet alleen letterlijk dag en nacht van wat we de voorbije avonden zagen. Gezellig, dat is de beste omschrijving. Een reusachtige picknick, een gezamenlijke siësta en stralend weer zorgden voor heel wat uitgelaten -vaak ook uitgeputte- Angévins. Maar ook zondag werd er nog getoverd, en hoe. Flamencodansers op stelten -het klinkt gekker dan het is-, dansers zonder muziek en beelden met een ziel, we ontmoetten het allemaal. God wist verdorie goed wat hij in Frankrijk ging zoeken. Om de dag rustig af te sluiten, zetten we ons in de buurt van een prachtig optreden. Een piano, 5 stemmen een een set jeu de boules bleek genoeg om ons weer helemaal op te laden. Liedjes uit een ver en een minder ver verleden namen het publiek mee naar mooiere tijden, Emmenez-moi of On dirait le sud voerden ons mee naar lavendeldromen en zeezichten.

Helaas is ook de tijd van werken aangebroken... Morgen beginnen de lessen -ja hoor, même au pays des merveilles, il faut que l'on travaille. Ongelooflijk benieuwd of mijn zelfgepuzzeld rooster klopt... Croiser les doigts!

Van rook in mijn hoofd, sterren in de lucht en kabouters op een kathedraal.

Wat een avond!

Mijn eerste avondje uit in Angers, een letterlijke knaller. Gedurende het hele weekend (en ja, in Frankrijk heet vrijdagavond ook weekend) bouwen les Angévins een feestje: Les accroche-coeurs . Een volledige omschrijving verzinnen is redelijk onmogelijk, ik houd het op een combinatie van installaties en performances, zoals dat in het artistieke wereldje heet. En omdat er heel wat gaten in de budgetten van verenigingen zijn geslagen, zijn er ook drank-en eetkraampjes opgesteld met ongeveer alles wat je je kan inbeelden.

Zonder vaste plannen, met enige argwaan over de installaties en performances maar met veel zin in een feestje, trokken we met z'n vieren het stadscentrum in. Zeggen dat we aangenaam verrast werden, zou het understatement van de eeuw zijn. Van onze sokken geblazen, quoi. Melissa, een Engelse medestudente dacht dat er 'aan die kerk' wel iets te doen was (nu moet je weten, Angers is zowat vergeven van de kerken... Gelukkig deden we met 'ze bedoelt vast de kathedraal' een goede gok). En óf er wat te doen was. De straten rondom de kathedraal werden niet verlicht, maar vergeluid. Van overal klonken de vreemdste geluiden: van zingende vogels over oerwoudgeluiden tot simpelweg lawaai. Zodra we dan aan de kathedraal aankwamen, begrepen we de volkstoeloop. Een slordige 75m boven onze hoofden wandelde, kroop en danste een man zich een sierlijke weg over de façade van de kathedraal. Een prachtig zicht, mental, volgens Melissa. We vermoedden dat de man z'n neusgaten gevuld waren met een hoeveelheid poeder waar Maradonna slechts van kan dromen, maar bij nader inzicht moet hij vooral een enorme zelfbeheersing gehad hebben. De prachtige verlichting en bijzondere muziek maakten van het adembenemende zicht een levend sprookje, wat een voorstelling.

Gelukkig besloot de man om toch naar beneden te klauteren, en met een stijve nek en flink wat dorst, zetten we onze ontdekkingstocht verder. Nuja, werden we verdergezet, want zoals bekend houdt een massa geen rekening met eventuele meningen. Ditmaal ging de tocht in de richting van het iets mondainere Angers aan de overkant van de Maine. Opnieuw verwenning voor ogen en oren, door een pyrotechnische percussiegroep, als u verstaat wat ik bedoel. Rammstein zonder Till en zonder gitaren. Een fanfare zonder toeters, maar wel met bellen. Zoiets. Een vijftal mannen (misschien minder, maar ze klonken met meer) trok, gehuld in rook en vuurwerk, langs de oever. Hun tocht werd aangekondigd en afgesloten met meer vuur en eindigde op een podium, waar ze verbazingwekkend lang hun trommels, bellen en toverinstrumenten lieten zingen. Zij sloten voor ons de artistieke avond af met een bijzonder mooi vuurwerk, op en over de Maine.

Maar hé, ik ben student voor iets, en naar het schijnt moeten studenten af en toe wild gaan. Dus besloten we dat de avond nog jonger was dan wij, en trokken we naar de hippe studenten-uitgaansbuurt. Nog nooit zo'n vreemde volkstoeloop gezien. Een hele straat wordt ingepalmd door grotendeels dronken studenten uit alle hoeken van de wereld (zélfs uit Angers, maak dat mee) die zich zo mogelijk nog zatter drinken. Gelukkig is er nog een categorie cafés voor de 'ik wil wel eens wild gaan, maar nu ook niet té'-student. We doken dus de -vreemd genoeg- rustige Irish Pub binnen en praatten tussen cocktail en pint over taksen in Amerika, psychologische experimenten en wisselgeld.

Vanavond verkennen we opnieuw het bijzondere wereldje van de straatkunsten. Hopelijk wordt het opnieuw een nacht vol sterren...

Grote stappen in een kleine stad.

Grote stappen? Letterlijk én figuurlijk.

Angers ligt op zo'n 650 km van Hove, daar kan je je misschien al wat bij voorstellen. Tot daar de letterlijke grote stap. Passons au sens figuré. De voorbije 72 uren heb ik enkele enorme stappen gezet. Gelukkig moest ik dat allemaal niet alleen doen en heb ik een lieve familie en een lieve vriend waar ik op kan rekenen. Waarheen wandel je dan, met die stappen? Ik wandel in de richting van groot worden. Hoera! 


Omdat alles nogal snel is verlopen en niet iedereen van bij het begin mee was met mijn -bij momenten verwarde- uitleg thuis, ga ik even terug naar juli. Examens achter de rug, een heerlijk gevoel van vrijheid en opluchting: het is voorbij en ik heb het goed gedaan. Tot dan de ontnuchtering kwam: bleek dat die examens helemaal niet zo goed waren als ik zelf dacht. Herexamens dan maar... Het heeft me aanvankelijk enorm veel moeite gekost om mezelf ervan te overtuigen dat die examens belangrijk waren, maar hoe verder ik in het studeerproces kwam, hoe duidelijker mijn doel: ik moest en zou op Erasmus vertrekken. De examenperiode was geen lachertje. Ik heb me erdoor gevochten, geblokt en geknokt, elk punt was een miljoen waard. Ook hier stond ik er niet alleen voor. De inzet werd beloond...  Om het lange verhaal kort te maken:  op woensdag 1 september legde ik het laatste examen af, vrijdag 3 september om 10u vertelde de studiebegeleider me dat ik mocht vertrekken (de rest van de dag -gevuld met les- was een gigantische dolle rit op de emotionele rollercoaster, dat kan je wel begrijpen), zaterdagochtend om 10u vertrokken mama, papa en ik met een bomvolle auto richting Angers.


Zonder kot, zonder informatie, zonder iets, quoi. Zaterdag en zondag op strooptocht voor een kot en kijk, hier zit ik nu: Rue Volney 9, op slechts 2 minuten wandelen van de UCO verwijderd. Ik heb ook geen zevenmijlslaarzen, af en toe mag het wat makkelijker!

De UCO, dat is de Université Catholique de l'Ouest, de school waar ik de komende maanden ga studeren. Je vindt er allerlei richtingen, van informatica tot geschiedenis en van talen tot psychologie. Helaas hebben de de departementen hier geen doorzichtige naam ('histoire' of 'langues'), maar houden Fransen nogal van afkortingen. Zo studeren Jessica en ik aan het IPLV (Institut Pour les Langues Vivantes) en het IALH (Institut pour les Arts, les Lettres et l'Histoire). Jessica komt ook van de Lessius Hogeschool, zij studeert Frans en Spaans. Zij volgde hier de voorbije week al ontelbare infosessies en contactavonden en bracht me vandaag al een beetje op de hoogte. De volgende dagen zal ik me hier stilaan ook inwerken, nu de lessen nog niet bezig zijn.

De komende dagen zullen -net als vandaag- gevuld zijn met formaliteiten: lesroosters samenstellen, uitzoeken waar ik precies heen moet, een studentenkaart aanvragen, formulieren van Lessius te pakken  krijgen,... Niet enkel binnen de school is er veel om te regelen, ook daarbuiten ligt het leventje hier niet stil. Op zoek naar een bank, een betaalbaar GSM-abonnement, de omgeving verkennen. Gelukkig laat het weer dat laatste toe: de voorbije dagen dook het kwik niet onder de 23°C... Heerlijk, toch?

Vandaag zal er van 'genieten van het zonnetje' echter niet veel in huis komen... Vanavond wordt une soirée e-mail, om alle docenten te contacteren, informatie over de Bachelorpaper bij mekaar te schrapen, formulieren aan te vragen,... Alles moet eraan geloven. Binnenkort word ik weer mens ;-) Als het zover is, zien jullie me weer verschijnen!


Tot dan! 


Ann