Sinterklaas, karma en elektriciteit.

Geachte lezer, ik heb een klacht. 

Ik heb een vraag, een eis, een aanklacht tegen de Franse maatschappij. Breng Sinterklaas naar Frankrijk. Stemmen via 49000 of de rode knop. Verdorie. Wéken heb ik uitgekeken naar chocoladen figuurtjes, naar marsepeinen varkentjes, naar pepernoten in excessieve hoeveelheden, naar letterkoekjes en suikertorentjes. Niets van dat alles te vinden. Adventskalenders en wat overschotjes van Halloween-snoep, dat wel. Op kot vroeg ik aan de andere meisjes: Est-ce que vous ne fêtez pas Saint-Nicolas? Algemene verbazing alom, enkelen waagden zelfs te vragen wat dat was. Zucht. Ik had al wel begrepen dat het niks zou worden. Enkel Alexia kent een soort Sinterklaas, maar zij woont dan ook bijna in Duitsland, waar ze die blijkbaar wel kennen. 'k Had van mama en papa en Timtam wel marsepein en speculaas gekregen -waarvoor dank-, maar die was helaas vóór 6 december verdwenen. Ach, ik heb al zoveel gemist dat een Sinterklaas minder niet zo'n ramp is. Klinkt erg zielig. Is het ook. 

Ik had nochtans hoop gekregen, in de vorm van sneeuwvlokjes. De week voor Sinterklaas was het hier prachtig... Bitter koud -voor Angers dan toch-, stralende zon, 's avonds sneeuw. Een sprookje, zo leek het wel, ik kon Slecht-Weer-Vandaag al door de straten horen wandelen, ik hoorde de staf tegen de grond tikken en intussen bevroren mijn tenen, maar 'k had het ervoor over. 

De voorbije weken heeft het hier niet enkel gevroren dat het kraakte, mijn hoofd kraakte ook serieus. Ik heb onwaarschijnlijk goed gewerkt en de resultaten mochten er dan ook zijn (daar zit inderdaad een oppepper voor het ego tussen de lijntjes). De bibliotheek bleek mijn warme werkplekje. Warm, ja. Op kot was het minder warm. Enkele weken geleden sloegen onze stoppen door. Enfin, de zekeringen. En daarna ook onze eigen stoppen. Alle elektrische apparaten uitschakelen en een voor een weer aanzetten, een minuut gelukkig zijn en dan weer van voor af aan beginnen. Wakker worden zonder wekker, klaarmaken zonder licht en zonder verwarming, ontbijten zonder koffie of toast*. Niet leuk. Volgens de eigenares -die overigens niet thuis was, maar doodleuk een bericht achterliet op Alexia's voicemail- was het onze eigen schuld en verbruikten we teveel elektriciteit. Ik dacht het niet. Maar het is weinig zinvol om met onze huisbazin te discuteren, dus knikten we braaf en zetten onze verwarming nog wat lager of helemaal uit. Lekker fris, met die vriestemperaturen. Ik verkaste dus tijdelijk naar de bib en verzette daar enorm veel werk, nam af en toe een heerlijk filmische koffiepauze (denk aan een oud schoolgebouw, een half verlicht parkje errond, een beker hete koffie in je hand en een korte wandeling door de sneeuw). Blijkbaar was het toch niet genoeg werk. Ondanks een -naar mijn normen verbazingwekkend goede- planning was ik op donderdagavond een zenuwinzinking nabij. Bachelorpaper, Duitse literatuur, commercieel Duits, alles moest er op één nacht nog aan geloven. En het was geen leuke nacht. Maar ook de nacht ging voorbij, en daarna nog één met wat meer slaap en nog één met wat minder slaap en nog één, en voor je het weet een hele week. 

*bij gebrek aan beter brood heb ik hier Pain de mie om te roosteren. Niet lekker als je het zo eet. Echt niet.

Ergens in die voorbije week waren we (iedereen die in Rue Volney 9 woont) uitgenodigd op het 'pre-kerstfeest' bij Mr et Mme Pélouard, de eigenaars. 't Was een BYOF-feest: Bring your own food. We besloten de rollen te verdelen: een paar mensen zouden voor hartig gaan en een paar voor dessert, 't was een prachtig georganiseerd gedoe. Zo prachtig dat er wel iets moest misgaan. Jennifer, onze tijdelijke kotgenote uit Londen -moet ik nog verder vertellen? Londen, dus Brits, dus kookkunst op een laag pitje. Eerlijk gezegd ben ik zelf ook geen keukenprinses en zij en ik sloegen  dus de handen in elkaar. Het zou rijstpap worden voor één van ons, en zalmrolletjes voor de andere. Perfect plan. In de supermarkt ontdekten we naast koekjes (het was tenslotte 16u: tijd voor tea and biscuits) kant-en-klare rijstpap: op het vuur, melk toevoegen en roeren. Simpel. Maar karma's a bitch. Echt. Eén van onze andere kotgenotes had de pot niet goed had afgewassen en dat hadden we niet helemaal gezien. Een of andere vieze smurrie mengde zich dus met onze rijstpap. Karma deelde ons een uppercut uit, omdat we het een beetje makkelijker maakten. Jennifer is naar de supermarkt gerend om rijst, melk en suiker te kopen, we maakten een échte rijstpap -om beurt roeren en proeven- en hell yeah, we versloegen karma: onze rijstpap bleek een topper op het feestje. Net zoals mijn zalmrolletjes, met dank aan mama's tips.

Een ander feest -o ironie, waar was je al die tijd- was het examen Expression française. Een kwartier vertraging, grammatica-oefeningen en een filosofisch essay van 250 woorden: geen ideale combinatie. Toutes les vérites sont-elles bonnes à raconter? Nee, denk ik, maar misschien ook weer wel, of misschien maar een beetje. Enfin, ik heb wat uit mijn pen geschud -uiteraard niet genoeg, 'k had 45 minuten over voor het essay- en kreeg er nog een 12,5 voor. Blij zijn met wat je krijgt, heet dat dan. Nog minder blij ben ik met het examenrooster. Een slecht rooster is het niet, maar het zijn examens. Voor de geïnteresseerden geef ik even een overzicht (kaarsen, gebeden, mantra's en positieve energie: alles is welkom op de volgende momenten).

• 5 januari, 8u00: Civilisation & Vie économique et politique allemande (mondeling)
  
• 6 januari, 9u00: Traduction générale Allemand - Français
• 6 januari, 14u30: Langue pratique & thème Allemand (= vertaling Frans - Duits)
• 7 januari, 8u00: Littératures germanophones
• 10 januari, 14u30: Allemand commercial
• 11 januari, 8u00: Français pour traducteurs

Maar... Voor het zover is, mag ik eerst naar huis. Eindelijk. Het is hier goed in Angers, het is hier leuk en mooi, maar het is ook genoeg. Ik mis mijn mama en papa, mijn broers en schoonzusjes, mijn kleine grote petekindje, haar minizusje -wat is ze ongelooflijk schattig!-, mijn Lessiusmaatjes, de Perusica-gekkerds, mijn beste vriendin, mijn liefje. Liefje zie ik vrijdag al, van vrijdagavond tot en met maandagavond zijn we samen in Parijs. Na drie en een halve maand mag dat wel. 

Lieverds, ik heb jullie verdorie gemist.