Paris sous la neige, thuiszijn en examens

Alweer excuses bij het begin van mijn blog. Excuses daarvoor. Waarom? Omdat het verdorie weer veel te lang geleden is dat ik iets van me liet horen, en omdat het een gek lange post geworden is. Maar ook deze keer heb ik zo m’n redenen voor de vertraging. U wil een lijstje? Waar zal ik beginnen… Parijs lijkt me een goede start, dan Perusica-avonturen, (studeer)vakantie thuis, over de examens tot aan de stresserende dagen van inpakken en grondig poetsen. Lijkt het u wat, als excuus? Goed. Dan kunnen we klappen.

Over diezelfde redenen gaat deze blog. Paris sous la neige, bijvoorbeeld. Het weekend voor de kerstvakantie reserveerden Bob en ik voor mekaar. Het was een heerlijk weekend in la ville des lumières. Liefje, Parijs en de sneeuw, een mens zou voor minder al gelukkig zijn. Natuurlijk hoort bij al dat geluk ook wat miserie, we kenden wel wat problemen… Ik nam de TGV uit Angers en Bob kwam uit Wenen overgevlogen, als plan klonk het best goed! Helaas besloot de techniek een vlaggenstok tussen de wielen te steken: mijn koffer bleek -naar goede vrouwelijke gewoonte- veel te zwaar geladen en de slotjes leidden zo hun eigen leven, maar dat was peanuts in vergelijking met wat  Bob overkwam. In Wenen duurde het uren voor het vliegtuig van de grond kwam, en dat kwam niet eens door de sneeuw –ze zijn dat daar gewoon, ziet u. Er waren blijkbaar technische problemen, waardoor het vliegtuig met ruim 5 uur vertraging opsteeg. Sowieso was ik eerder in Parijs aangekomen, zelfs als mijn trein vertraging zou gehad hebben. Dat was gelukkig niet het geval, maar ‘k heb toch lang mogen wachten… We hadden afgesproken elkaar te zien aan het station Paris-Montparnasse, rond 18u. ’t Werd half één eer Bob eindelijk in Parijs aankwam… Het leek voor ons allebei een eeuwigheid, maar het weerzien werd er wel nóg mooier door. Gelukkig mocht ik al in de kamer van het hotel wachten, dus ik zat lekker warm binnen. ‘k Ben wel nog naar buiten getrokken, om de buurt al een keertje te gaan bekijken en de Parijse glühwein te testen. Het was er dan ook zo prachtig… Ik vertrok in een sneeuwloos Angers en stapte uit in Parijs als het er net (terug) begon te sneeuwen… Kerstmarkt voor het station, sneeuwvlokjes overal, heerlijk. Nuja, heerlijk koud en donker en onbekend, maar met een beetje gesukkel en het nodige gesakker (uw weet wel, met een goed getimede krachtterm gaat alles weer wat beter) geraakte ik toch met al m’n spullen tot aan het hotel. De 3 dagen in Parijs waren heerlijk. Prachtig, geweldig en alle mogelijke superlatieven passen bij onze kleine vakantie. ’t Was de eerste keer dat we samen alleen ‘op vakantie’ gingen en toch voelde het zo vertrouwd aan. [‘k zie je graag.] 

A Paris - Yves Montand (een klik brengt je naar het liedje) We versleten ieder een paar schoenen aan de straatstenen van de stad, vielen van de ene verbazing in de andere en in elkaars armen, duffelden elkaar warm in, gooiden sneeuwballen, namen foto’s, verzamelden toegangstickets, warmden ons op aan kussen, koffie en chocomelk, brandden een kaarsje, slingerden met Foucault, keken onze ogen uit terwijl onze tenen bevroren. En we lachten en praatten en genoten en hadden elkaar lief. We voeren op de Seine en bekeken de stad vanuit een ander standpunt. Vaarpunt. Zoiets. We beklommen alle spiegelgladde trappen van la Butte de Montmartre en hadden een prachtig panoramisch uitzicht; net als we bovenkwamen toonde de zon zich van haar mooiste kant! We genoten stilletjes van de rust in la Madeleine en voelden ons klein in de Notre Dame. We kochten croissants op de markt achter de hoek en ontbeten à la française. Ik zong een kerstliedje met wat gekke Amerikaanse toeristen en luisterde in verbazing naar de metromuzikant. Het Louvre was nog groter en mooier dan in mijn herinnering en de Mona Lisa nog kleiner, Monet’s Nymphéades in het Musée de l’Orangerie waren nog veel indrukwekkender dan ik me kon voorstellen, de Eiffeltoren was hoger, de Sorbonne lelijker, de Champs-Elyzées breder en duurder, de sneeuw kouder. Een weekend ging nog nooit zo snel voorbij.

Ook op de terugweg besloot het lot dat een weekend geluk wel volstaat voor twee, dus sneeuwde het nog wat extra, zodat de treinen vertraagd -of helemaal niet- vertrokken. Bob had wel het schitterende idee om veel vroeger dan voorzien naar het station te gaan, en simpelweg de eerste Thalys richting België op te springen. En gelijk had hij: na wat zoeken, rondvragen en wachten geraakten we ‘rustig’ op de trein. Onderweg hoorden we verhalen van reizigers die al sinds de avond ervoor thuis, bij familie of op het werk probeerden te geraken… Treinen werden na 18u simpelweg afgelast, met behoorlijk wat ellende tot gevolg, begrepen we. Wij konden enkel (relatief) genieten van de rust en de hypnotiserende cadans van de trein. We kwamen dus vroeger dan gepland thuis, maar ’t was de moeite meer dan waard.

Thuiskomen… Heerlijk. Heerlijk vermoeiend bij momenten, dat wel. De kerstvakantie was namelijk aardig gevuld: Perusicaanse avonturen, eindejaarsfeesten en tussendoor ook wat studeren. De eerste dagen was ik zelfs niet veel thuis: Perusica speelde haar eindejaarsconcert, en daar moest eerst nog een podium voor gebouwd worden. De eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat ik niet zó heel veel geholpen heb. ‘k Was er wel… Mentale steun dan maar. Het warme welkom (“ah hier se, den toerist” tot “oooh Ann is terug!”) deed me wel ongelooflijk veel deugd, dank jullie wel, lieve schatten! Het eindejaarsconcert zelf verliep in een enigszins minder gezonde toestand -letterlijk dan. Een mengeling van vermoeidheid, een restje Franse verkoudheid en een paar korreltjes stress zorgden voor een kleine malaise, maar ik was thuis. Meer moest ik even niet hebben. Helaas boden de eerste dagen niet enkel plezier en vertier maar ook wat tranen; terwijl we in Parijs waren, overleed de oma van Bob. Bij onze thuiskomst wachtte ons dus ook een begrafenis. Ook al is het niet leuk, zo gaat het soms nou eenmaal. Een lach en een zucht en een traan, en we gaan voort.
 

Foto B. De Herdt

Kerst vierden we gezellig bij ons thuis met de hele familie en met leuk nieuws! Cathérine en Charlotte (wat een prachtig en lief wondertje…) zijn niet langer de kleinsten: Stefan en Karen verkondigden trots dat ze een kindje verwachten! Een mooier moment om zoiets aan te kondigen konden ze niet bedenken, en eerlijk gezegd denk ik dat er geen leuker nieuws dan dat bestaat… Langs deze weg dus nog een keertje proficiat, ook al is dat wat laat ;-) Op oudjaar vierden we feest bij Karen en Stefan thuis, eerst -helaas- nog wat studeren, eindelijk inspiratie vinden voor m’n nieuwjaarsbrief (gelukkig ben ik niet zo iemand die alles uitstelt, u kent me), dan gezelligs samen eten. Later op de avond kwam Bob ook naar daar en we trokken met z’n vier (nuja, vijf ;-)) naar het vuurwerk in Mechelen, wat toch een lichte teleurstelling was. Maar ’t was vuurwerk! En we waren er samen, dus dat maakt alles goed. Na onze thuiskomst hingen nog even in de zetel en probeerden heel ijverig wakker te blijven, maar dat lukte niet erg lang… We capituleerden dus met veel plezier en genoten van een heerlijk nachtje slaap. Het nieuwjaarsconcert bekeek ik thuis, tussen mama en papa in de zetel, gelijk in de goeien ouwen tijd. ’s Namiddags vierden we dan nieuwjaar bij m’n meter, en dat was meteen ook het einde van mijn vakantie, 2 januari vertrok ik alweer in de richting van de douceur angévine, om er examens te gaan afleggen.

Na een enorm vlotte treinreis Brussel-Parijs, Parijs-Angers (help! Ik word écht groot.) was ik best wel blij om hier terug te zijn. Want hoewel thuis de klok altijd beter tikt, klinkt ze hier ook niet slecht. Of zoiets. ‘k Heb hier tenslotte bijna vijf maanden geleefd…  Veel heb ik niet te klagen. Of toch een beetje, over de examens dan. Bijvoorbeeld examen om 8u ’s ochtends (en een half uur op voorhand aanwezig moeten zijn), dat is te vroeg voor iemand als ik. Gelukkig kon ik meerijden met taxi Lola of Léa, twee klasgenotes met een rijbewijs én een auto, en moest ik niet de bus van 6u45 nemen… Gelukkig. Waarom meerijden? Mijn kot is toch maar 2 minuten van de Catho verwijderd? Klopt, maar de examens gaan door in een grote sporthal aan het andere eind van Angers… Ondanks de taxi toch klagen, want buitengaan om examen te gaan doen terwijl er nog sterren aan de hemel zijn en er nog nergens lichten branden is gewoon niet leuk. Niet. Rare jongens, die Fransmannen, als u het mij vraagt. Ook het examensysteem is hier helemaal anders dan in Antwerpen. Niet slechter, maar anders. Opgave en antwoord apart, een antwoordblad met enkel een nummer maar zonder naam, mondelinge examens door een docent van buiten de universiteit,…

Maar ook examens zijn op een gegeven moment gedaan, en na een reeksje partielles (Civilisation Allemande; Littératures germanophones; Langue pratique & thème; Traduction générale; Français pour traducteurs; Allemand commercial) zit mijn semester in Frankrijk er alweer op. Nu ik terugkijk, is het voorbijgevlogen. Echt. Er waren dagen dat ik niets liever wilde dan naar huis gaan, Cathérine een zoen geven, mijn lief knuffelen, bij mama en papa in de zetel zitten, bref, thuis zijn. Ik heb het hier ook goed gehad. Een thuis ver weg van thuis is misschien teveel gezegd, maar alles wel beschouwd was het goed. Lieve kotgenotes (over de kotmadam zullen we zwijgen), fijne klasgenoten, interessante lessen, kattenbelletjes op de koelkast, een drankje op zijn tijd, absolute vrijheid proeven, pizza bestellen met de klasgenoten om bij een tekenfilm op te eten,… Zelfs nog deze namiddag trok ik er nog op uit met Alexia, een kotgenote, om samen naar het kasteel van Angers te gaan. Ik moest dat tenslotte toch zien voor ik vertrok! Het wandtapijt van de Apocalyps is erg bekend, en terecht. 't Is een doek van 100 meter lang en 3,5m hoog en werd ergens tussen 1373 en 1383 gemaakt... Enorm indrukwekkend! Het kasteel zelf is prachtig bewaard en gerenoveerd, het was meer dan de moeite waard om toch nog even langs te gaan. Nadien genoten we als twee oudjes van een tas koffie met een pateeke en hadden we geen zin om afscheid te nemen.

Kleine dingen om van te genieten en voor altijd te koesteren.