woensdag 27 oktober 2010

Het vuilnis keek in de spiegel en treurde om zijn bestaan.

Angers, ge stinkt. 
Ik durf het zonder schaamte in uw gezicht gooien, als een spiegel die uw vuilnis weerkaatst. Ik neem het u niet kwalijk, maar ik wil het wel kwijt. Uw stoepen zijn vuil, uw studenten vol lawaai en uw nachten vol vuur, al is dat niet uw schuld.

De stakingen bereikten de voorbije dagen een absurd hoogtepunt, compleet met onvoldoende werkende eerste-hulpverleners, terwijl die nodig waren. De stad stond even in brand, gelukkig waren de tankstations nog leeg. Stakende vuilnisophalers deden afvalbergen rijzen, en daarmee zijn maar 2 partijen gelukkig. Zij die na teveel goedkope alcohol stoer genoeg zijn om de straten oranje te kleuren en schaduwen op de muur te laten dansen en de keurig geklede man die nu 's avonds een hele maaltijd bij elkaar vindt. Ik zag hem laatst weer. Dansschoenen met gaten, bijna verdronken in een maatpak dat hem misschien ooit heeft gepast. Schaam u, stad. Of betoogt ge misschien voor hem? Ik heb u nog niet horen roepen dat hij geen pensioen krijgt, dat hij honger heeft, of dat hij niet kan lezen. Of dat hij misschien daarom honger heeft. Nee, wie wel kan lezen doet het liever niet om belangrijk te gaan zijn op straat. 

Open uw ogen, stad. Word wakker. Ik lig er wel wakker van, en ik hoor hier niet thuis, ik ga hier niet lang zijn en ge zult mij ook niet herinneren, maar ik u wel, de tijd van mijn leven, ge begrijpt me wel. Ik wil u herinneren als die mooie stad, een schone stad, waar een mens al eens wat luider spreken durft maar daarom nog niet moet roepen. Ik ben blij dat ze bijna moe zijn van het staken, dat er aan de tankstations weer rijen ongeduldige chauffeurs staan en dat de vuilniswagens ook een volle tank heeft.



Tijd voor een pauze, het woord vakantie roept herinneringen op aan een hele week zonder les, daar kan ik  helaas slechts van dromen, in tegenstelling tot mijn kotgenotes. Gelukkig komen mama en papa het leed verzachten het komende verlengd weekend. Jullie zijn meer dan welkom... Ik praat intussen nog even met de stad, zodat alles weer mooi wordt tegen dan.

3 opmerkingen:

  1. Hallo ann,

    je weet dat wij ook even weg geweest zijn..net over de grens met de Franse elzas.
    dus beetje laat met het lezen van je blog...
    De rust is ondertussen beetje teruggekeerd ?
    De Fransen kunnen er wel wat van hé ! Staken..dat is daar zo een beetje deel van het nationale gevoel..een jaar zonder staking..dat is waarschijnlijk een verloren jaar...
    Hopelijk hebben jullie toch beetje kunnen genieten van het weekendje met ma & pa.
    Ondertussen al weer volop aan het werk waarschijnlijk ?
    Hou de moed er in !
    Groetjes !
    Hugo

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Gelezen met wat weemoed, weemoed naar vakantie's, hoewel de vakanties in het burenland nooit SCHOON waren hoever ik mij herinner... Ik begrijp je Ann, hmm denk ik toch. Een eind van huis, je vertrouwde, zij die je lief hebben, dan wil je dit er niet bij maar zoals jij schrijft 'Jij zal het je herinneren maar de stad niet'. Geniet van het weekendje met je ouders...

    Geef niet op! Het zorgt voor een ervaring(leven) rijker.

    Ferme Knuffel
    Mony

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Toen mijn ouders hier waren was alles inderdaad al een beetje gekalmeerd. De tankstations gingen één voor één terug open, het vuilnis werd opgehaald,... Ze zullen mijn tirade gehoord hebben ;-)

    BeantwoordenVerwijderen