Eindelijk, eindelijk maak ik er werk van. Ik had het al vroeger kunnen / moeten doen, maar om een of andere reden bleef mijn blog wat liggen. (Of ergens in het vacuüm zweven, ik weet niet welk werkwoord er past bij het internet. Iets met nulletjes en eentjes.) Pas op, ik heb verschillende uitvluchten hoor: te veel werk (denk aan een Franse dissertatie over 'de werktalen van de Europese Unie' of aan een uitvoerige bespreking van Kafka's 'Vor dem Gesetz' en u begrijpt het helemaal), te veel slapeloze nachten ergo een immens slaaptekort wat resulteerde in een redelijk brakke periode. Gelukkig was de halve huisapotheek meegereisd en ben ik er weer helemaal bovenop -ik heb zelfs alweer honger.
Maar bon, uitvluchten allemaal goed en wel, waar blijft het echte werk? Geduld.
Mama, papa en het kleine meisje, daar gaat het hier over. In het verlengde weekend rond 1 november maakten mama en papa hun kleine meisje weer wat blijer met een bezoek aan Angers en omstreken. De weergoden waren ons enorm goed gezind en daar profiteerden we maximaal van.
29 oktober, aankomst.
Na -uiteraard- wat gezeur van de kotmadam konden we eindelijk in de kleine keuken genieten van een warme tas geluk en van elkaar. Eindelijk, ja. Ik heb mijn ouders gemist, verdomme. En nog altijd, om eerlijk te zijn. We wisselden wat nieuwtjes uit, van onbenullige weetjes tot levensbeschouwelijke overpeinzingen en besloten om de avond niet te lang te rekken. Er zou immers veel te ontdekken zijn in de komende dagen.
30 oktober, Angers
Hoewel Angers niet geweldig groot is, kan ik er perfect verloren lopen. We spraken af aan het hotel waar mama & papa verbleven, en ik zou het wel vinden. Goedgehumeurd en met een tas vol lekkers trok ik op weg. Roodkapje achterna, als het ware, maar dan naar het hotel, en de boze wolf was de stad. Tot op 100m van het hotel ging alles perfect, maar dan sloeg het noodlot toe: "welk huisnummer was het ook alweer?" Bleek dat ik gezellig de foute richting opging. Enfin, we vonden elkaar best snel en lachten allemaal eens over dat typisch-Ann missertje.
Voor een kleine metropool is er ongelooflijk veel te zien in Angers. Zo zijn er 2 verschillende markten op zaterdagochtend; één vlak bij het station en ééntje in het stadscentrum. We besloten dat één wel zou volstaan en kozen resoluut voor de grootste, en dat zullen onze benen geweten hebben. Na een meer dan verdiende en deugddoende middagpauze verkenden we de stad weer wat meer. Tot mijn grote schande moet ik bekennen dat ik Angers nog steeds niet op mijn duimpje ken, en zo kwamen we af en toe ergens anders uit dan waar ik vermoedde. Spannend en vernieuwend, dat wel. Winkelstraten, de andere oever (tiens, daar staat een Kermis!), een parkje, een oude brug en iets minder oude brug, alweer winkelstraten en het Einde van de Wereld. Echt. La Promenade du Bout du Monde, zo heet het weggetje naast het prachtige kasteel van Angers. Fenomenaal zicht over de andere kant van de stad! De dag werd met een glaasje wijn in schoonheid afgesloten, voor even leefde God terug in Frankrijk. Zijn buitenverblijfje.
31 oktober, Saumur
Ja, ik weet het. Ik was er al 2 keer geweest. Maar als je Angers komt bezoeken, moet je Saumur ook eens bekijken, dat is mijn bescheiden mening. Veel overtuigingskracht had ik alleszins niet nodig; zowat elk voorstel was goed, zolang het maar mama, papa en mij inhield. Op weg dan! Boven het hart van de stad ligt een soort gehuchtje, piepklein maar onwaarschijnlijk schattig. Een kerk -16e eeuws, dacht ik-, een bakker, de post, een paar huizen en een parking. C'est tout. Het kerkje was wel heel erg mooi en het omliggende tuintje haast sprookjesachtig (dus toch Roodkapje). Bijzondere eigenschap van Saint-Hilaire-Saint-Florent (wie bedenkt het toch...) is de directe toegang tot de Loire. Je kan de rivier rustig opwandelen, in de buurt van Saumur is ze op haar breedst en ondiepst. Erg leuk, schelpjes verzamelen in het midden van de Loire. Ik hield er, uiteraard, natte voeten aan over. Na een zoete picknick in het zonnetje daalden we af, richting stad. We maakten een ommetje langs de prachtige plantentuin en de fantastische speeltuin en waren nog maar eens verbaasd over het fenomenale uitzicht... Met het weer als toen kon je de naburige steden zien liggen, en nog veel meer dan dat. Ook het kasteel kreeg nog een bezoekje en ook hier bleven we even genieten van het zicht... De Loire in al haar gloire. Saumur is een leuk stadje, een gesloten stadje, dat wel, 't was tenslotte zondag. Voor we -na een prachtige zonsondergang- terugkeerden naar Angers lieten we ons nog rondleiden in de kelders van Veuve Amiot (ja, daar was ik ook al geweest met Stefan en Karen, maar hé, zo'n tweede degustatie kan je toch niet afslaan?). Op de terugweg werden we vergezeld door de Kleine Beer die toekeek hoe de Loire naar de zee stroomde. Naar de sterren staren en eens knipogen, glimlachen over zoveel moois en je een klein beetje bijzonder voelen. Heerlijk.
1 november, Lac-de-Maine & Nantes
Wat heerlijk. Wat onwaarschijnlijk, ongelooflijk heerlijk. Op 1 november, per definitie één van de mistigste en mistroostigste dagen van het jaar, zaten wij aan de rand van het meer 'in ons pulleke' van de zon te genieten en de prachtige herfstkleuren rondom ons te bewonderen. Ons zoveel af te vragen over de maretak boven onze hoofden, fluisterend te wijzen naar de reigers, te giechelen over de konijntjes en ons te verbazen over de schoonheid van dat alles. Eens leunen tegen papa z'n schouder (en dan merken dat hij stiekem een beetje glimlacht), een kus op mama haar wang drukken (en dan tevergeefs hopen dat we niet allebei beginnen te snotteren), een mens wordt verdorie helemaal sentimenteel van zoveel moois. Echt. De tijd was er blijven stilstaan om onder de maretak te kussen.
Ook Nantes heeft heel wat moois te bieden. We kuierden door het heerlijk grote park en vonden dat het tijd was voor een stukje zelfgemaakte (dankjewel papa!) appelcake. Enigszins jaloerse wandelaars wierpen ons vreemde blikken toe, maar daar trokken we ons niets van aan. Onze appelcake, onze bank en de Franse zon. Soms heb je echt niet veel nodig om gelukkig te zijn. Na het opkikkertje waren we weer helemaal fit om de andere kant van Nantes te ontdekken. Een erg bizar nieuw gebouw (een conferentie-kantoor-belangrijkemensengebouw) ontsierde de oude stadskern een beetje, maar dat mocht de pret niet drukken. We doorkruisten zowat de hele stad, van het bruisende middelpunt -het station, het prachtige kasteel, de grote tuin- tot aan de rustige haven en dronken een koffie bij een barman die zijn waren blijkbaar uitvoerig proefde.
De avond reserveerden we voor een winkeltocht: mijn persoonlijke koelkastvak, diepvriesvak en mijn schap in de kast werden weer aardig bijgevuld. Want ja, ik doe hier flink mijn best. Leer koken, de ene dag gaat dat wat vlotter dan de andere. Maar... Ik trek mijn plan, en af en toe ook een blik open, maar dat terzijde.
2 november, vertrek
Zucht. Afscheid nemen is nooit echt mijn sterkste punt geweest. Ik hou er niet van. Na een kort bezoek aan het naburige winkelcentrum -nog nooit eerder gezien- was het dan toch zover. Angers - Hove is tenslotte een flink eindje rijden. Een paar tranen, wat knuffeltjes en veel zwaaien later stond ik weer een klein beetje alleen op de stoep voor de deur. Een klein beetje triest, maar ongelooflijk content dat ik mijn mama en papa weer gezien had. Want uiteindelijk blijf ik toch dat kleine meisje, hoe groot de wereld soms ook is.
Mes talons trop hauts se baladaient en écho à travers le petit espace. Il attendait patiemment derrière le comptoir tout en suivant mon pas du regard. Je lui donnai mon manteau dans la plénitude de sa beauté perdue. Gênée par la nature des taches sur mon bout de chaleur favori, je lui demandais doucement si elles s’effaceraient encore. Ce manteau faisait partie d’une longue histoire d’amour, coup de foudre violet, chaleur bouclée, mémoires d’une balade hivernale à la mer. Il le savait et me répondit sans doute. Pendant les silences presqu’éternels entre ma question, l’histoire inexprimée et sa réponse, il m’examina de la tête aux pieds. 
